Crita Pengalaman

GURU ORA KURANG LAKU

            Nalika aku ana Sekolah Dasar (SD), aku duwe guru favorit, Pak Karto kang ngasta pelajaran Matematika. Aku seneng banget marang Pak Karto, sebab ku bisa lan prigel marang etung-etungan mau., mula Pak Karto aweh perhatian kang beda karo anca-kancaku. Ananging ana bab kang daksimpen wadine karo Pak Karto mau, sebab nalika murid-murid padha nggarap, dheweke mesthi nggebrak meja utawa papan tulis karo mbengok, “U-W-I-S-A-P-A-D-U-R-U-N-G?” Kanthi bebarengan muid-murid pontan njawab “saaaaampuuuun paak”, utawa “dereeeeeeng paaaaak”.........

            Nalika niti priksa saka meja sijilan sijine, Pak Karto ora ora dinyana-nyana uga, asring nggbrak meja. Mesthi wae akeh murid kang njondhil sebab mejane digebrak. Nalika murid-murid padha wangslan kang kandha pun lan uga ana kang wangsulan sakenane. Pating ceblung kaya dene kodhok ana blumbang ing wektu udan grejih.

            Wis nate adat saben kang mangkono mau, ana samburiku anggonku lungguh, nalika piyambake nggebrak meja karo “Wis rampung apa durung,” aku krungu suwara lirih “thuuut”, aku noleh memburi lan Pak Karto uga ngerti apa kang taksipati mau. “Ssstt Di,” Pak Karto paring kode supaya aku nyimpen wadine. “Aku mau bengi oleh giliran rondha, mbokmenawa aku masuk angin,” ngono ngendikane. Aku bisa nampa apa kang Pak Karta nendikakake, sebab kanggo njaga rasa hormat marang putra dhidhike Pak Karto, nyamurake anggone ngentut kanthi nggebrak meja utawa papan tulis, supaya anak dhidhike ora padha nglecehake Pak Karto. Mula menawa ana pengetan Hari Pendidikan Nasional aku mesthi methukake “Bethara Guru” kang ngentutan mau, saperlu ngucap syukur marang jasa-jasane ndadekake aku dadi kaya saiki.