"GELO"
Srengenge durung katon jedul,
nanging semburat abang ing sisih wetan wes katon mbranang. Suwara manuk-manuk
podho tuwuh dadi siji, godhong ing wit-witan podho isih teles amarga embun,
kabut e isih kandhel lan alus.
Ing desa ingkang adoh saking kuta,
nanging cedhak saking pasir menika ora ana suwara brebeg amarga montor utawa
kendaraan liya. Sing ana mung wong kang podho menyang sawah lan pasar, ana sik
nganggo pit lan ana uga sik mung mlaku amarga mung cedhak. Ana omah kang reyot
ing pinggir ndeso, omah kang mung dinggoni wong loro, mbok Suriah lan anake
sing isih jaka jenenge Sapta. Mbok Suriah wes tuwa umure 60 taun lan jaka anak
siji-sijine umure 23 taun. Mbok Suri biyasa dijeluk karo warga lagi
lara-laranen. Sapta ora duwe gaweyan tetep nek lagi ra duwe gaweyan Sapta mung
nganggur neng ngomah. “Le, tulung jupukke obat neng meja ngarep!” akon Mbah
Suri. “Nggih mbok sekedap, nembe adus niki.” Tanggap Sapta.
“Niki
mbok obate, diombe ngangge wedhang niki.”
“Nuwun
yo le.”
Sawise ngombe obat mbok Suri menyang
sawah kaya dina biyasane. Sapta mung neng omah ora duwe gaweyan, Sapta anak kang
males lan gaweyane mung dolan. Mbok Suri sanajan wes tuwa nanging isih seneng
guyonan, malah ana sing ngarani Mbok Gaul. Mbok Suri menyang neng sawah karo
kanca-kancane sing arep padha tandur.
“Pripun
kabare Sapta mbok? Sae-sae mawon to? Kok ora dijak menyang sawah?” takon Mbok
Kondho.
“Inggih
sae yu. Alah, anak siji kae po gelem dijak nyambut gawe neng sawah.” Tanggap
Mbok Suri.
Sawise tekan sawah kinten-kinten jam
sewelasan lan padha tandur, Mbok Suri ujuk-ujuk tibo pinsan. Kanca-kancane Mbok
Suri padha meneng wae, dikira mung ngapusi amarga Mbok Suri biyasane seneng
gojekan. Uwes sepuluh menit Mbok Suri ora obah. Mbok Kondho sek ket mau
mendheleng ndelok Mbok Suri sek diarani apus-apus ujuk-ujuk nyeraki Mbok Suri.
“Eeeehh,
iki Mbok Suri lara tenanan ora ngapusi. Gek digotong neng omah e!”
Gandheng
neng kono mung ana mbok-mbok sing wes tuwa, sing ora kuwat ngangkat. Mbok
Kondho mlayu marani Sapta.
“SAPTAA!!
Ibumu lara neng sawah. Ayo gek ditulungi!!”
Sapta mlayu menyang sawah. Sawise
tekan sawah Sapta langsung nggotong ibune neng omah.
Larane ibune tambah nemen.
“Iki
kudu dipriksakke neng rumah sakit iki. Nek ora iso luwih tambah nemen!” Mbok
Kondho kang tambah bingung.
“Tur
piye le mbayar budhe, aku ora duwe duit nggo mbayar neng rumah sakit?” tanggap
Sapta.
“Uwes
duit urusan keri. Sek penting ibumu gek mari!”
Kinten-kinten jam siji awan Mbok
Suri digawa neng Griya Sakit Sarjito. Sapta karo Mbok Kondho nunggu neng njobo,
amarga Mbok Suri lagi diobati.
Ora
krasa wes wengi Sapta nunggu ibune neng griya sakit. Sapta ket mau ra iso
mangan amarga mikirke biaya kanggo nambani ibune. Sapta mikirke cara supaya
bisa golek duit sing akeh nanging cepet.
“Budhe
tulung kancani ibu kula nggih.”
“Lha
kowe arep nengdi Sapta?”
“Kula
badhe mantuk sekedap, saged budhe?”
“Inggih
saged le.”
Sapta muleh numpak pit kuno nggone suwargi
bapake. Neng tengah dalan Sapta weruh omah gedhe kang menga amba ditinggalke
wong sing duwe omah.
“Mesti
iki lali ora dikunci.”
Sapta
ujuk-ujuk duwe pepengen arep nyolong, amarga uwes ra duwe apa-apa. Ora mikir
suwe Sapta langsung mlebu neng omah gedhe kuwi, neng njero omah Sapta jupuk
kalung, gelang, emas lan duit. Sawise nglebokke barang mau neng sarung kang
disampirke ing pundakke mau, Sapta cepet-cepet metu.
Neng
ngarep omah Sapta kaget weruh kirik gedhe. Sapta langsung mlayu nggawa bundelan
sarung mau karo dioyak kirik. Pas mlebu gang Sapta uga diconangi karo wong sek
duwe omah.
“MALING....MALING...MALING...!!!!”
Para
warga sakiwa tengen padha metu lan melu ngoyak Sapta. Sapta mlayu neng
sesawahan kang nembe ditanduri. Saking wedine Sapta ora weruh nek neng ngarepe
ana sumur tuwa kang jero.
“Aaaaaaaaa......tulung!!”
munine Sapta.
Sapta
tiba neng sumur lan jaluk tulung marang warga. Warga langsung nulungi Sapta
nganggo tali lan Sapta dilaporake polisi. Sapta gelo apa sek wes ditindakke
mau.